تمام شد !

دیگر نمی ترسم

من اینجا تنها نیستم

هوا هست ، پنجره هست و تو هستی

دوباره قد می کشم ، جوانه می زنم ، می شکفم

و سرانجام میوه هایم را در دست کودکان پاپتی پسکوچه های خاکی شهر خواهم دید.

خونه

اسمِ تو سقفِ کسی نبود و نیس ، اسمِ تو خونه ی خاطراتِ ماس

اسمِ تو زمزمه ی قرنِ منه ، یکی بود یکی نبودِ قصه هاس

منِ سرگردونِ گیجِ خسته رو به همون خونه ی اجدادی ببر

به همون خونه ای که نشونیشو توی هر ترانه می دادی ببر

بذا این قافله راهشو بره ، بذا این بار من و تو جا بمونیم

بذا  هیشکی حرفِ ما حالیش نشه ، من و تو تنهای تنها بمونیم

بذا این نسلِ توهّمیِ گیج به خیالش تو جهان داد بزنه

بذا هر چی ریشه هس توی زمین به هوای برج و موشک بکنه

من و تو بازم همین جا می مونیم ، از همین خرابه که هس می خونیم

از همین خاکی که میراثمونه ، از همین کوچه ی بن بَس می خونیم

توی هر آجرِ دیوار حیاط هنوزم خاطره ی نگفته هس

من و تو روز مبادای همیم ، باید این قلّکِ کهنه رو شکس

بیا باز خونه تکونی بکنیم ، واسم از عید ، ماهی و سبزه بگو

خسته م از حرفای نون به نرخِ روز ، حرفی که گفتنش می ارزه بگو

نسلِ بی حافظه نسلِ من نبود ، منُ راهم بده به خاکِ خودم

به همون پَرسه گی های بچگی که یه روز تو پیچِ رؤیاش گم شدم

دوس دارم با تو تمومِ کوچه رو مهمونِ ترانه های نو کنم

می خوام با صدای آوازخونا باز همه ی شهرُ به اسم ِتو کنم?